Ik zoek regelmatig contact met inmiddels overleden dieren. Dit is altijd bijzonder om te doen omdat we een glimp krijgen te zien hoe het voelt als je overleden bent. Vanuit mijn opvoeding en de maatschappij had ik altijd meegekregen dat er helemaal niks is na je overlijden. Het mechanische mensbeeld waarbij je niet meer bent dan je lichaam en dat vergaat dus daarmee is het einde definitief. De eerste echte scheuren in dit wereldbeeld kwamen bij mij toen mijn lieve kat overleed. Hij lag in de gang op mij te wachten terwijl ik aan het werk was. Bij thuiskomst zag ik het direct, hij was al aan het vetrekken. Hij zat nog maar met een dun lijntje aan het leven vast. Maar hij wachtte op mij en keek me nog een laatste keer aan. Hij is in mijn armen gestorven. Ik had toentertijd net de jassentechniek geleerd, een energetische methode om ballast los te laten. Ik heb mijn lieve kat, Frodo zoveel mogelijk op energetische manier gesteund door de jassentechniek te doen. Hierdoor kon hij zijn ballast los laten waardoor hij makkelijker het leven kon verlaten. Voor het eerst zag ik hoe de ziel van mijn oude en wijze kat zich langzaam losmaakte van zijn lichaam. Te beginnen bij het puntje van zijn staart en zo steeds verder. Precies op het moment dat ik klaar was met de jassentechniek verliet zijn ziel via het kruinchakra zijn lichaam. En om alles nog meer kracht bij te zetten ging er een laatste siddering door zijn lichaampje en weg was hij. Ik zag hoe hij opgevangen werd door liefdevolle energetische wezens die hem hielpen. Dat gaf mij ook een vredig gevoel waardoor ik hem ook los kon laten. Lieve Frodo ik mis je nog zo vaak. Ik had zo n sterke band met hem dat ik jarenlang geen katten meer wilde. Te moeilijk omdat er altijd weer een moment komt waarop je je kat moet loslaten. Ik denk nog regelmatig vol dankbaarheid aan dit moment. Frodo heeft me laten zien dat de ziel gewoon doorgaat naar het overlijden. Het is slechts het fysiek lichaam dat sterft en vergaat.
Recent ook weer een indrukkend contact moment met een overleden paard. Toen ik contact met haar legde lag ze uitgestrekt in een eindeloze bloemenweide met een kring paarden om haar heen. Heel vredig maar er klopte iets niet. Er zat geen enkele beweging in. Een soort tijdloze roerloosheid. Ik vroeg het paard waarom? Dit paard was zich niet bewust dat ze overleden was. Ze zat vast in een soort stagnatie en was nog steeds bang voor de pijn in haar lijf. Later hoorde ik dat het paard zo ook overleden was. Ze kon niet meer opstaan. Zo kan dus een bepaald traumatisch gevoel zich voortzetten tot na de dood. Gelukkig voelde iemand dat het nog niet helemaal goed zat en riep mijn hulp in waardoor ik met mijn energetische helpers haar weer in beweging konden brengen. Waarna ze haar weg vervolgde en alles weer veel prettiger aanvoelde. Zowel voor dit paard maar ook alle betrokkenen en haar paardenmaatjes.